WYCINANKA KURPIOWSKA to forma nowatorsko przeniesiona z papieru na papier przez Tadeusza Piórę, który opisuje ją tak: Wycinanka kurpiowska polega na tym, że pierwsze słowo pierwszego wersu jest takie same, jak ostatnie słowo ostatniego; ostatnie dwa słowa pierwszego wersu takie same jak pierwsze dwa ostatniego; pierwsze słowo drugiego wersu takie same, jak ostatnie słowo przedostatniego; z tym, że w tym systemie jest klinamen, i pierwsze słowo trzeciego wersu poprzedza ostatnie przedostatniego, za to już ostatnie słowo trzeciego wersu jest identyczne z pierwszym siódmego (wersów jest 10). Pierwsze słowo czwartego wersu jest takie same jak ostatnie szóstego, a pierwsze szóstego identyczne z ostatnim piątego. Jeśli złożyć wiersz w poprzek a potem wzdłuż, i następnie wyciąć pokrywające się wyrazy nożyczkami, to kurpiowska sztuka robienia wycinanek nabierze charakteru poetyckiego, a sztuka poetycka — kurpiowskiego.

Na obszarze Puszczy Zielonej, robiono wycinanki do ozdoby mieszkań. Styl
wycinanek kurpiowskich z Puszczy Zielonej można określić jako „graficzny”.
Wynika to z dominacji linii nad barwą, co daje się zauważyć już w starych
wycinankach z białego papieru. Działanie efektów graficznych wzmogło się po
zastosowaniu intensywnych, ciemnych kolorów papieru glansowanego. Graficzny
wyraz mają również wycinanki wielobarwne, które przylepiano bezpośrednio na
ścianę lub podkładając arkusz kartonu. Te graficzne efekty wycinanek
kurpiowskich stają się w pełni zauważalne w kompozycji całej ściany i powały.